Ginnegappen

LET OP; Dit bericht kan als schokkend worden ervaren of een trigger bevatten. Heb jij na het lezen van dit artikel vragen of gedachten, of ken je iemand die hier mee rondloopt? Neem dan contact op met een huisarts of crisisdienst. 113 Online is bereikbaar via chat of telefoon.

Deze blogpost is een vervolg op mijn eerdere bericht over een klein deel van mijn problemen, ik raad je aan om eerst Dirigent van een onvoorspelbaar orkest te lezen voordat je verder gaat met dit bericht.

Voor wie mij een beetje kent weet dat ik al een geruim aantal jaar worstel met diverse mentale problemen, en daar de nodige hulp bij heb gezocht, en vooral ook gekregen. Maar soms is dat gewoon even niet genoeg. Soms is het gewoon even te veel. Dat is niet erg, dat is menselijk.

Wat niet kan, en er toch is

Tien jaar geleden zocht ik hulp bij een slaapcoach. Tijdens onze gesprekken vertelde ik over dingen die ik zag, dingen die er niet waren, maar zo echt leken. Ze was begripvol, maar drong aan op verdere hulp. Die zocht ik niet. Het ging vanzelf over, dacht ik.

Twee jaar geleden veranderde alles. Een diagnose van diabetes type 2 resulteerde in lichamelijke klachten en de druk van het leven werden te veel. De dingen die er niet zijn kwamen terug, met een grotere regelmaat dan ooit. Het ergste was niet wat ik zag, het was dat ik mijn eigen geest niet kon vertrouwen.

Gebroken, maar nog niet klaar

Een gepensioneerde psychiater, nu vooral een goede vriend, werd mijn steun. We praten wekelijks, niet alleen over wat er is, maar vooral over wat er dus niet is. Over de details kan ik niet vertellen, ze zijn te persoonlijk, te rauw.

In een zwak moment brak ik. Ik zadelde anderen op met mijn problemen, iets waar ik nog steeds een intens schuldgevoel over draag. Juist toen had ik het hardste hulp nodig, maar voelde ik me het meest alleen. Ik, die altijd de eerste ben om te vragen “hoe gaat het?”, kreeg die vraag zelf niet te horen.

Een nieuwe realiteit

Nu zit ik in groepstherapie, wekelijkse begeleiding, en heb ik een nieuw ondersteuningsplan. Sinds dit weekend zorgt medicatie ervoor dat ik weer kan vertrouwen op wat ik zie, daar heb ik maanden naar uitgekeken.

Voor iemand die altijd de positieve kant zoekt, is het verschrikkelijk om te accepteren dat je soms gewoon niet meer kunt. Niet meer wil. ‘Normaal’ bestaat niet meer voor mij. Ik hoop alleen dat ik nog zo lang mogelijk mag doen alsof, en dat niemand me dat afneemt zoals dat in de afgelopen maanden wel is gebeurd.

Wat overblijft

Ik ben dankbaar voor degenen die wel begrepen wat ik nodig had: onvoorwaardelijk begrip, een luisterend oor, ruimte om te zijn. En paradoxaal genoeg ben ik ook blij voor degenen die het níét begrepen, het betekent dat zij deze ervaring zelf niet kennen.

Ik heb altijd meer van anderen gehouden dan van mezelf. Dat onvoorwaardelijk voor anderen klaar staan, dat is het mooiste wat ik ooit heb gedaan en wie ik ben. Ik denk graag dat ik een mooi mens ben, maar ik weet dat ik ook een gebroken mens ben.

Daarom vraag ik je: Vraag die vreemde op straat hoe het gaat. Geef een glimlach bij de kassa. Het zijn kleine gebaren, maar voor iemand kunnen ze het verschil maken tussen alleen zijn en gezien worden. En het kost niets.

Want je alleen voelen terwijl je omringd bent door mensen, dat is het ergste dat mij is overkomen. Laat dat niemand gebeuren. Ook niet voor even.