Ginnegappen

Ik ben een professional in geven, maar hulp krijgen is een ander verhaal. Vaker wordt gezegd dat om hulp te kunnen bieden, je eerst zelf hulp moet kunnen ontvangen. Dit is iets waar ik nog steeds aan werk. “Nee dankjewel, ik red mij wel” is een zin die ik te vaak gebruik, en die ik eigenlijk best graag wil afleren.

Ondanks een team van specialisten om mij heen, vind ik het nog steeds moeilijk om hulp te vragen. Het voelt soms alsof ik een last ben voor anderen, terwijl ze de hulp zelfs al hebben aangeboden. Dit is de gever-paradox.

Brede schouders

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik sterke schouders heb, en dat ik de lasten van anderen kan dragen. Het is oké om toe te geven dat ik hulp nodig heb, en dat ik niet alles alleen kan doen. Maar toch is het moeilijk om die hulp daadwerkelijk te accepteren.

Vaak voel ik mij schuldig als ik hulp krijg, alsof ik iets terug moet doen, of eigenlijk niet waardig ben om hulp te ontvangen. Nergens voor nodig, maar wat het hoofd denkt is niet altijd logisch. Het dragen van een last van anderen is een tweede natuur, kom maar op met je problemen en ik ben er voor je.

Robin Williams zei ooit dat komedie geboren wordt uit pijn. Misschien is dat ook waarom ik zo goed ben in het helpen van anderen, omdat ik hun pijn herken. Maar het betekent niet dat ik geen pijn heb of dat ik geen hulp nodig heb. Ik ben zo goed geworden in het verzorgen van anderen omdat ik precies weet hoe het voelt om dat te missen. Maar ergens onderweg vergeet ik schijnbaar steeds dat het normaal is om die zorg ook terug te krijgen.

Dankbaarheid

Voor veel mensen is het ook moeilijk om een erg gemeende “dankjewel” te accepteren, en komt het soms over als een vorm van beleefdheid. Ik ben de eerste die ook toegeeft dat ik het woord enorm vaak gebruikt, maar het is absoluut gemeend. De kleinste dingen hebben de grootste impact, en ik probeer dat altijd te laten weten. Maar het is voor iemand anders misschien juist weer moeilijk om dat te horen, omdat diegene niet doorheeft wat het gebaar voor mij betekent.

Behoeftes

Waar ik het meeste behoefte aan heb, is het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Ik wil graag altijd alles zelf oplossen, en waar anderen dat niet zelf kunnen, er graag voor ze zijn. Maar ik wil ook graag dat anderen er voor mij zijn, maar niet altijd op de manier waarop ze dat aanbieden. Soms is het gewoon fijn om te weten dat iemand er is, zonder dat diegene iets hoeft te doen. Gewoon er zijn, en echt luisteren. Dat is al meer dan genoeg. De “gewoon-daar-zijn” hulp is de beste hulp die er is, en voor mij degene die het makkelijkste is om te accepteren.

Gewoon daar zijn

Dit verdient zijn eigen paragraaf, want het is zo belangrijk. De beste hulp die ik kan krijgen? Iemand die gewoon blijft zitten. Geen oplossingen, geen adviezen, geen medelijden. Gewoon… er zijn. Zoals je bij iemand blijft zitten in een ziekenhuis wachtkamer. Je hoeft niets te zeggen, je hoeft niets te doen. Je bent er gewoon. Dat is al genoeg. Het laat zien dat je om iemand geeft, zonder dat je iets hoeft te doen. Het is een vorm van steun die vaak over het hoofd wordt gezien, maar die voor mij het meest waardevol is.

De plottwist

Het zal niemand echt verrassen, maar door hulp te accepteren en te vragen, kan ik ook anderen weer beter helpen. Het is een cirkel waarin ik zelf de staart nog moet accepteren om hem rond te maken. Misschien is hulp accepteren niet zo verschillend van hulp geven. Het is een vorm van kwetsbaarheid die verbinding mogelijk maakt.

Hulp accepteren voor beginners (inclusief mijzelf)

• Start klein: Begin niet met “kun je me door mijn existentiële crisis heen helpen?”, maar begin met “als je tijd hebt, zou ik het fijn vinden als je even langskomt.”
• Wees specifieker: In plaats van “ach, ik red me wel” kun je zeggen: “Ik heb geen energie voor diepgaande gesprekken, maar gezelschap zou fijn zijn.”
• Accepteer de ongemakkelijkheid: Het voelt raar. Dat is normaal.
• Herinner jezelf waarom: Die persoon vraagt niet of ze je kunnen helpen omdat ze medelijden hebben. Ze vragen het omdat ze om je geven.
• Wees dankbaar: Een oprechte “dankjewel” kan veel betekenen.

De dankjewel heb ik dus wel onder de knie, maar ik heb zelf prima door dat ik op alle andere tips zelf nog flink wat oefening nodig heb.

Morgen ga ik weer oefenen. Als iemand vraagt of ze kunnen helpen, ga ik “ja” proberen te zeggen. Ook al voelt het nog steeds raar. Ook al ben ik bang dat ik dan zwak lijk. Want misschien is hulp accepteren wel de dapperste vorm van menselijkheid.

Conclusie

Misschien is het grootste geschenk dat ik iemand kan geven niet per se mijn hulp, maar mijn bereidheid om hun hulp te accepteren. Het is een manier om te laten zien dat ik hun zorg waardeer, en dat ik ook menselijk ben. Uiteindelijk is het niet alleen geven dat telt, maar ook ontvangen.

En wie ben ik om iemand dat cadeau te onthouden?

💙