Ginnegappen

Er staat een groep mensen voor je. Tweehonderd, misschien meer. Het is donker, op wat lampen na die de hoeken van een oude schuur verlichten. Ergens in die duisternis staan mensen te wachten. Op jou. Op wat je gaat doen met vier decks, een mixer en een stapel tracks die je al dagen aan het selecteren bent. En dan druk je op play.

Voorbereiding is alles

Wat mensen niet zien, is de voorbereiding. De dagen voordat je ook maar één plaat aanraakt. De uren op Beatport en Soundcloud, scrollend door nieuwe releases, zoekend naar die ene track die precies past tussen twee andere. Het luisteren naar demo’s op Juno Download om half drie ’s nachts, terwijl de rest van de straat slaapt en jij met een koptelefoon op zit te knikken als een bezetene.

Het selecteren van tracks voor een D&B set is geen kwestie van “oh, deze klinkt leuk”. Het is puzzelen. Elke track heeft een energie, een tempo, een emotie. En ze moeten naast elkaar passen alsof ze voor elkaar gemaakt zijn, en beter nog, ze moeten perfect over elkaar heen kunnen liggen. Soms vind je een paar pareltjes, maar de aanwas van kwalitatieve D&B is klein. Voor elke goede track zijn er tien die het net niet zijn.

Waarom 170 BPM mijn hartslag is

Drum and Bass is niet voor iedereen. Laat me dat voorop stellen. Het is ongeveer 170 beats per minuut aan energie, en dat is voor sommigen ongeveer 100 te veel. Maar juist in die snelheid zit de kracht. Het is muziek die je niet alleen hoort, maar voelt.

De kicks en de snaredrums rollen over je heen als een trein die geen stations kent. De bas trilt in je borstkas. En als DJ sta je daarboven, niet als god, maar als verkeersregelaar op het drukste kruispunt ter wereld. Je bepaalt wanneer die trein versnelt, wanneer hij even pas op de plaats maakt, en wanneer hij vol gas door een tunnel vol met elektronisch geweld dendert.

Het is chaos. Gecontroleerde chaos. En ik hou van chaos in muziek.

De kunst van vier tracks

Veel DJ’s werken met twee decks. Twee tracks die in elkaar overlopen. Netjes. Voorspelbaar. Veilig. Ik werk met vier.

Dat is niet om te showen, maar vooral omdat het mogelijkheden geeft. Op deck één en twee draait je hoofdmix. Maar deck drie en vier? Dat zijn je geheime wapens. Op deck drie laad je loops. Drums zonder bas. Vocals zonder beats. Stukjes die je over je mix kunt leggen als extra smaakmakers. Een a-capella hier, een breakdown daar. De bieslook op je broodje ei. Het maakt het geheel net wat interessanter. Je kunt improviseren. Reageren op het publiek. Iets langer vasthouden aan een moment dat goed voelt.

En deck vier? Deck vier is mijn ontsnappingsroute.

De escape-route: waarom fouten niet bestaan

Laten we eerlijk zijn. Mixen gaat soms fout. Je drukt te vroeg op play. De beats lopen niet synchroon. De bas van track A botst tegen de bas van track B en het klinkt alsof twee nijlpaarden ruzie maken in een porseleinkast, maar dan niet op de Drum and Bass manier.

Maar op deck vier staat altijd iets klaar. Een luidere track, of juist een track met een lange intro. Iets waar je naartoe kunt vluchten als het misgaat. Je draait de fader, mixt even weg van de chaos, en niemand merkt iets. Je ademt uit. Je hart doet nog steeds 170 BPM, maar nu van de adrenaline in plaats van de paniek.

Het publiek danst door. Ze hebben geen idee dat je net bijna bent afgegaan. En dat hoeft ook niet. Dat is het mooie. Voor hen was het allemaal gepland. Jij weet beter. Maar je glimlacht.

Robin Williams zei ooit dat de beste improvisatie komt van mensen die het meest voorbereid zijn. Hij had het over comedy, maar het geldt net zo goed voor DJ’en. Je bereidt je voor op alles, zodat je kunt improviseren wanneer het nodig is.

De opbouw: verhalen vertellen zonder woorden

Een goede D&B set is als een film. Je begint pakkend. Ruig, rollend of atmosferisch. Je geeft mensen de tijd om binnen te komen, een drankje te halen, te wennen aan de ruimte. Dan bouw je op. De drops worden harder. De bas wordt dikker. Je neemt ze mee naar boven, naar dat moment waarop iedereen tegelijk zijn handen in de lucht steekt en je weet: dit is het. Dit is waarom we dit doen. En dan laat je los.

De drop valt. De schuur ontploft. En voor even, heel even, bestaan er geen problemen. Geen zorgen. Geen ziektes. Geen rekeningen. Alleen de beat en honderden mensen die samen bewegen op iets wat jij hebt gecreëerd.

Feest in een schuur

Er is iets speciaals aan feesten in schuren. Geen fancy clubs met LED-wanden en CO2-kanonnen. Gewoon hout, boerderijgeur, en een stel mensen die er zijn om los te gaan. De akoestiek is rampzalig, maar denk je dat iemand dat merkt of afbreuk doet aan de sfeer? Het is rauw. Echt. Niemand staat te kijken naar Instagram-likes. Ze zijn er om te dansen. En jij staat daar, bezweet, opgepompte armen en een glimlach. En altijd een gezond beetje zenuwachtig.

Dit is waar het om gaat. Niet de perfecte mix. Niet de techniek. Maar de connectie. Die honderden mensen die even vergeten dat het leven soms zwaar is. En jij bent degene die ze dat geeft.

Dat is geen kleine verantwoordelijkheid. Maar wel eentje die ik met beide handen aanpak.

De dag erna Het feest is voorbij. De schuur is leeg. Je bent opweg naar huis doof aan één oor, moe tot op het bot, maar met een voldaan gevoel. Op je laptop staat al een mapje “Volgende set.” Je hebt onderweg al drie nieuwe tracks gehoord op de radio die je wilt uitproberen. De cyclus begint opnieuw. Want dat is het ding met DJ’en. Het eindigt nooit echt. Elke set is een opstapje naar de volgende. Elke fout een les. Elke drop een kleine overwinning.

Conclusie

Drum and Bass draaien is niet alleen muziek afspelen. Het is verhalen vertellen met beats. Het is mensen meenemen op een reis waar je zelf de route van hebt uitgestippeld. Het is vallen en opstaan, soms in dezelfde maat.

Het is een heleboel werk voor een uur magie. Maar die magie? Die is het allemaal waard.

En als je me vraagt waarom ik dit doe, dan is het antwoord simpel: omdat het voelt alsof ik er voor die mensen kan zijn. Zonder woorden. Alleen met muziek.

En wie ben ik om ze dat te onthouden?

💙